به نقل از «ایسنا»

نمایش اثر هنرمند روانی در بیمارستان!

تاریخ انتشار: ۱۴ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۷۶۰۷۵۶

پرتره‌ای که یک هنرمند برجسته دوره ویکتوریایی در دوران بستری بودن در بیمارستان خلق کرده است برای عموم مردم به نمایش گذاشته می‌شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از گاردین، پرتره‌ای که «ریچارد داد»(Richard Dadd) نقاش مطرح بریتانیایی دوره ویکتوریایی در دوران بستری شدنش در یک بیمارستان روان درمانی نقاشی کرده بود، در همان بیمارستان که حالا به موزه تبدیل شده است برای عموم مردم به نمایش گذاشته خواهد شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«ریچارد داد» پس از حمله به پدرش با چاقو در سال ۱۸۴۳ میلادی و مرگ او بر اثر جراحات به عنوان مجرم مبتلا به مشکلات روانی به بیمارستان سلطنتی «Bethlem» واقع در جنوب لندن منتقل شد. او بعدها به بیمارستان روانی «براودمور» منتقل شد و تا پایان عمرش در سال ۱۸۸۶ میلادی در این مکان ماند.

او تابلو نقاشی «پرتره مرد جوان» را در دهمین سال اقامت در بیمارستان «Bethlem» خلق کرد. هویت سوژه این نقاشی مشخص نیست، اما گمان می‌رود یکی از بیماران یا دکتر «ویلیام هود» باشد که این هنرمند را به نقاشی کردن تشویق می‌کرد. سوژه این نقاشی در یک باغ تخیلی نقاشی شده است.

این تابلو نقاشی از موسسه «تیت» به موزه «Bethlem» امانت داده شده است تا در کنار عکسی نمایش داده شود که این هنرمند را حین نقاشی کردن در سال ۱۸۵۷ میلادی به تصویر می‌کشد. این نمایشگاه در ماه فوریه افتتاح می‌شود.

Richard Dadd

«ریچارد داد» در اوایل دوران فعالیتش به عنوان یک هنرمند و یکی از با استعدادترین چهره‌های هنری شناخته می‌شد. او در «آکادمی سلطنتی» تحصیل کرد و برای خلق نقاشی‌هایی با موضوعات فانتزی به شهرت رسید.

یکی از تابلوهای نقاشی این هنرمند الهام بخش «فردی مک‌کوری» برای خلق ترانه‌ای که شد که توسط گروه موسیقی «کوئین» ضبط شد.

زوال سلامت روان این هنرمند در دوران سفرش به خاورمیانه در سال ۱۸۴۲ میلادی آغاز شد. او از توهم رنج می‌برد و پس از بازگشت به خانه‌اش در «کنت» پدرش را به قتل رساند؛ چراکه فکر می‌کرد پدرش شیطان است.

توهم‌های او در دوران بستری بودن در «Bethlem»، قدیمی‌ترین بیمارستان روانی جهان همچنان ادامه داشت، اما او در این مکان به لوازم نقاشی دسترسی داشت و می‌توانست نقاشی کند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: تابلو نقاشی هنرمند شهادت سردار سلیمانی شهید سلیمانی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی مصر باستان سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی برگزیده ها برنامه ملک سلیمان شهادت سردار سلیمانی شهید سلیمانی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی مصر باستان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۷۶۰۷۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ترومای اجتماعی، طوفان خاموش

وحید محمود قره باغ؛ "شاید بتوان کشته شدن یک یا حتی ۱۰ انسان را در فهم گنجاند، اما کشته شدن هزاران و میلیون‌ها انسان از حدود امکان هرگونه ادراک و پنداری خارج است. " این جملات گونتر آندرس، فیلسوف و شاعر بزرگ آلمانی است؛ زمانی که می‌خواست عمق فاجعه بمباران هسته‌ای هیروشیما را به تصویر بکشد. کسی که توانسته بود از آلمان نازی فرار کند و این کلمات او به خوبی می‌تواند در قالب یک موضوع و یا به عبارتی فاجعه، تروما اجتماعی را تبیین کند.

تروما واژه‌ای یونانی به معنای زخم است و اصطلاحا به هر ضربه و شوکی گفته می‌شود که از بیرون بر بدن و یا روان شخص وارد شود. در ابتدا تروما تنها مختص به پزشکی و جراحی بود و به زخم یا جراحتی اطلاق می‌شد که عامل خارجی داشت. به مرور این واژه وارد حوزه روانشناسی شد و از این رو یکی از انواع گونه‌های تروما، ترومای روانی (روان زخم) و همچنین ترومای اجتماعی است. فراموش نکنیم، غالب بیماری‌هایی که انسان را دچار می‌کند، ریشه روانی دارد.

ترومای روانی ضربه‌ای است که بر روح و روان انسان وارد می‌شود که به دنبال خود اثرات سوء و ویرانگری را به دنبال دارد. از سویی ترومای اجتماعی حوزه بیشتر و وسیعتری را درگیر می‌کند؛ چرا که انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند مستقل از محیط و اطرافیان زندگی کند. در واقع اتفاقاتی ناگواری که برای جوامع رخ می‌دهد، نمونه بارزی از ترومای اجتماعی است. از جمله این موارد می‌توان به تلاطم و تشنج‌هایی اشاره کرد که گاه به کشتار نیز منجر می‌شود.

همچنین جنگ، قحطی، خشونت، سرکوبی، بی عدالتی و بیماری از عوامل ترومای اجتماعی هستند. متاسفانه آثار و عواقب مربوط به تروما، ماندگار بوده و شخص و جامعه دیگر جامعه قبلی نخواهد بود. ضمن اینکه ترومای اجتماعی، تالمات خود را به نسل‌های آتی نیز سرایت می‌دهد. ناگفته نماند افسردگی، اختلال خواب، هراس، پوچ انگاری، بی تفاوتی، بی اعتمادی به دیگران، عدم تمرکز و عدم اعتماد به نفس از نشانه‌های تروماست.

هر چند ترومای اجتماعی قابل درمان است، ولی شرایط و ملزومات خاص خود را می‌طلبد. امید بخشی به منظور افزایش روحیه یکی از مهمترین عوامل جهت برون رفت از ترومای اجتماعی است. همچنین نگرش گذرا نسبت به گذشته نیز می‌تواند در این مقوله کارساز باشد. هر چند این مهم نیاز به مهارت و حتی آموزش‌های خاص است. از سویی هر چند برخی جوامع با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند، ولی غالب جوامع نیز قادر نیستند و به ناچار از آسیب‌های عمیق، ماندگار و جدی آن در امان نخواهند بود.

شکل ۱. برخی مجموعه‌ها با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند.

ترومای اجتماعی درد و رنجی همگانی است و همت و بینش جمعی می‌طلبد. در نهایت به همان گونه که در روان شناسی یک انسان بالغ گاهی حتی از یک کودک نیز آسیب پذیرتر است، جامعه نیز نسبت به ترمای روانی شخصی می‌تواند بسیار آسیب پذیرتر باشد، صدمه‌های که در نهایت فرد فرد جامعه را متاثر می‌کند. ترومای اجتماعی همچون فرهنگی غلط است به مانند هوای آلوده‌ای می‌ماند که جامعه تنفس می‌کند. وقتی شخصی دچار ترومای روانی می‌شود، نه تنها خود که جامعه را نیز درگیر می‌کند. حال تصور کنید که افراد کثیری به این بیماری دچار شوند و در واقع تاثیرات سو آن به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت. این وضعیت بی شباهت به تکثیر ویروس‌ها برای بیماری یک مجموعه نیست.

در ترومای اجتماعی، اشخاصی بیشترین تاثیر را دارند که نه تنها تعادل خود را حفظ می‌کنند بلکه جامعه را به سوی ثبات سوق می‌دهند. تاثیر این افراد به مانند نوشدارویی برای جوامع است. در ترومای اجتماعی افراد می‌بایست به جای بغرنج کردن شرایط به بهبود آن فکر کنند و به جای اینکه انگشت اتهام را به سوی اشخاص و یا برخی مجموعه‌ها بگیرند، باید به فکر همگرایی باشند.

هر چند مهربانی، عطوفت، همدلی و همزبانی در همه مواقع کارساز نیست، ولی در برخی شرایط و موقعیت‌های حاد راهگشاست. ترومای اجتماعی مستقل از اینکه در مدت کوتاه و یا زمان طولانی بر جامعه عارض شود، برای درمان نیاز به زمان دارد و به مانند بیماری می‌ماند که هر چند آمدنش لحظه‌ای است، ولی مدت‌های مدیدی جوامع را درگیر می‌کند. امید که مجموعه ها، مهارت‌ها و مقاومت‌های لازم برای غلبه بر این چالش بزرگ را کسب کرده و بهره ببرند.